بوف کور

در زندگی زخم های هست که مثل خوره روح را آهسته در انزوا می خورد و می تراشد. این درد ها را نمی شود به کسی اظهار کرد، چون عموما عادت دارند که این درد های باور نکردی را جزو اتفاقات  و پیشامد های نادر وعجیب بشمارند و اگر کسی بگوید یا بنویسد، مردم بر سبیل عقاید جاری و عقاید خودشان سعی می کنند آن را با لبخند شکاک و تمسخر آمیز تلقی بکنند زیرا بشر هنوز چاره و دوایی برایش پیدا نکرده و تنها داروی آن فراموشی به توسط شراب و خواب مصنوعی به وسیله افیون و مواد مخدره است، ولی افسوس  که تاثیر این گونه دارو ها موقت و است  و به جای تسکین پس از مدتی بر شدت درد می افزاید.

بوف کور/ صادق هدایت

تصور خود در یک اتوبوس

^{سهراب... به سراغ من اگر می­ آیی}

^{در خود هیچستانم}

^{هیچستان جایی است که خون در رگ ها لخته می­ شود}

^{نه گلی، نه گلستانی و نه بوستانی}

^{اینجا تاریکی مطلق،خون خشک در گلو}

^{بلبل اینجا هوای خواندن ندارد}

^{در این تاریکی گلی نمی ­روید}

^{اینجا صدای گریه ­ها شبانه است}

^{اینجا اگر بودی از زنگ باران از گل های وا شده نمی ­گفتی}

^{افسرده نویسی گمنام بودی}

^{سهراب به سراغ من اگر آمدی نرم و آهسته بیا}

^{مبادا چینی شکسته دلم}

^{خونی از پوستی جاری سازد}

به جاده سفید و درختان در حال گذر چشم دوخته بودم و سر بر شانه شیشه اتوبوس که بخار بر رویش نشسته بود و قطره­ای با سماجت از رویش می­گذشت گذاشته بودم و آرام به طوری که فقط قطره در حال گذر صدایش را بشنود شعر می­ خواندم. هیچ توجهی به شلوغی که اتوبوس را در خود غرق کرده بود نداشتم و آدم های ناراحت کز کرده و شاد پر تحرک را به حال خود گذاشته بودم. در این حین شیشه به آرامی در گوشم زمزمه کرد: (که این نیز بگذرد مانند این درختان در حال گذر. متعجب به شیشه چشم دوختم لبخندی زد و گفت: من در این اتوبوس بی­ کس ترین و تنهاترین هستم. هر کس در کنار من می­ نشیند از من می­ تواند ببیند اما من را نمی­ بیند. من همیشه به بیرون نگاه می­ کنم و گذر عمر خود را با گذر اتوبوس می­ بینم. روزهایی م ی­آید که پیرمردی رنجور از راه  می ­رسد، در کنار من  می­نشیند،چانه­ اش را به عصای قهوه ای خود تکیه می­دهد به گوشه­ ای دور خیره می­شود و در خود کتاب زندگی­ اش را ورق می­ زند. روزهایی هم هست که جوانی در کنارم می­ نشیند و بر روی جسمم کلمه هایی را خالکوبی می­ کند غافل از این که لحظه ­ای دیگر خالکوبی ها محو خواهد شد و به قطراتی که بر روی تن من سرسره بازی می­کنند تبدیل خواهند گردید. روزی نیز دختر بچه­ ای شیطان با موهای بافته شده در کنارم می­ نشیند و بینی­ اش را به بینی ­ام می­چسباند و با زبانش که گویا کل دارایی ­اش است مرا می­شوید و من از خنده ریسه می­روم و به حال کودکی اش غبطه می خورم و او کار کودکانه ­اش را از سر میگیرد.)

سپس پنجره به من نگاه می­کند و می­گوید: من گریه­ ها و خنده­های بسیاری دیده­ام پس (دائما یکسان مباشد حال دوران غم مخور.) گوشت را به نغمه شعرم بسپار:

نه تومانی و نه اندوه

و نه هیچ یک از مردم این ابادی

به حباب نگران لب یک رود قسم

و به کوتاهی ان لحظه شادی که گذشت

غصه هم می­گذر

آنچنانی که فقط خاطره­ای خواهد ماند

لحظه­ ها عریانند

به تن لحظه­ ی خود جامه اندوه مپوشان هرگز

پ.ن: یکی از انشا های کلاس نهمم بود.

شعر اول از فروغ فرخزاد

و شعر اخر از سهراب سپهری

گذر رودخانه

گذر رودخانه

با آرامش و متانت همانگونه که برگ گل نیلوفر بر روی آب ایستاده است پاهایم را در آب زلال و روان فرو می­ کنم. حس طراوت و سر سبزی در وجودم شعله می کشد و جان لطیف آب روحم را نوازش می­ کند و سرمای بازیگوشش جسمم را قلقلک  می ­دهد.

روحم را با آب رودخانه پیوند می ­دهم و دستم را به نوازش دست ­های ظریفش می ­سپارم بدون اینکه با آب خیس شوم در آن غرق می­ شوم و با او قدم می­ زنم.

آرام به بید مجنون محزون می­ رسیم به طوری که گیسوان آرام بی­ حدش تکانی نمی ­خورند بر تنه زیبای ریشه اش دست می­کشیم آب روحی تازه در کالبد بید مجنون می ­دمد و آن را مشتاق عشق لیلی می ­کند سپس بدون هیچ منتی از کنارش می­گذرد­.

با آب تکانی به نیلوفر ­های آبی زیبای خفته می­­­ دهیم و آرام به این شیطنت خود می خندیم و حباب­ ها را می­ ترکانیم و دست دخترک آنطرف رودخانه را نوازش می­ کنیم به طوری که ورجه وورجه­ هایش هم آرام نمی­ گیرد. با هم در گوش چمن ها و گل ها نغمه زندگی را  می­ خوانیم و مدتی را به پایکوبی در صحرا می­ پردازیم.

به آرامی دستانم را از لای دستان آب بیرون می ­آورم و در کنارش بر روی چمن ها چمپاتمه می­زنم و به دور شدنش می­نگرم و متوجه نسیم می­ شوم که چگونه می­ خواهد آب را با حرف­ هایش آب را از راه به در کند آرام او را صدا می­ زنم و سوار بر دوشش به پرواز در می ­آیم.

پ.ن: جزو اولین انشا های دو سال پیش در اوایل سال تحصیلی بود که نوشته بودم.