خانم عبدی

کلاس هفتم بودم. یه دبیر داشتیم  به اسم خانم عبدی که معلم ادبیات بود اما به ما مطالعات اجتماعی  درس میداد(از شاهکارهای  نظام اموزشی ). ما اخرای زنگ مینشستیم و همینجوری از هر دری حرف میزدیم. یه روز این معلممون گفت: هر چیزی به زیاد تلاش کردن نیست. اینکه همیشه خودتو بکشی برای رسیدن  به چیزی دلیل نمیشه که به اون برسی. بعد گفت :«من یه همکلاسی داشتم که سطح درسیش عالی بود. امکان نداشت که تو یه درس بیست نگیره. من اما سطح درسیم متوسط بود. حالا اون دوستم یه خانه داره و من یه معلم»

وقتی اینا رو داشت میگفت من با خودم گفتم  مگه میشه کسی به نتیجه تلاشاش نرسه. این معلم ما هم داره چرت و پرت میگه. این حرف رو فراموش کردم تا دو سال بعدش. بعد دو سال که من نتیجه تلاشهامو ندیدم( البته بیش تر دیگران ندید گرفتن)  و عده ای دیگه به جای من به ارزو هام رسیدن فهمیدن که این معلممون پر بیراه هم نگفته بود. این حرف مال چهار پنج سال پیشه اما دو ساله این حرفی که خانم عبدی گفته داره تو مغز من هی تکرار میشه. 

و به این نتیجه رسیدم که فقط چهل درصد تلاش و شصت درصد موقعیت و سایر موارد باعث رسیدن ما به ارزو هامون میشه.