روح

وبلاگم شده محل تردد یک روح که منم‌. هر از گاهی از پله های زشتش بالا میروم و صدای کلمات را در می اورم. 

من روحی خسته ام که هی اینور و آنور میرود. دنبال چیزی هستم که بتوانم از آن تغذیه کنم اما چیزی نمی یابم‌. 

پ.ن: ابد و یک روز دیدم و یاد بینوایان هوگو افتادم. 

نمیدونم کجاش نوشته بود، اصلا نوشته بود یا نه که فقر مرد را دزد و زن را به گمراهی و جامعه را به فساد میکشد.

ابد و یک روز مرا به گریه انداخت