شلم شوربای مغزم

نقطه محوی که به آن خیره شده ای، بزرگ میشود و حجم می گیرد. از چشمت وارد و به سمت گیجگاه و آهیانه ات هجوم می برد. مغزت پر می شود. پر از حجم سیاه بی معنی، برای گرفتن انتقام ساییده شدنش توسط نگاهت.و تو همچنان خیره ای و این سیاهی تو را خواهد بلعید. 

مغزم هجوم خلا و صدا ها را تاب نمی اورد. جا برای افکارم نیست. ناخوداگاه آنها را خط میزند. گویا دارد صحنه سربریده شدن کسی را در فیلم میبیند؛ زود چشم هایش را می بندد. کلمات دردناک در ذهنم خط زده و نادیده گرفته می شوند. بیخیالی از سوراخ های گوشم وارد  قشر پیشانی و پس سری میشود. حال شلم شوربایی در مغزم درست شده است. کلمات محو و خط زده شده، نقطه های کور انتقام گیرنده، خلا، صدا، بیخیالی. هر حجم در گوشه ای نشسته و در زمان عقب نشینی دیگری به میدان امده و به رجز خوانی می پردازد. 

مغز بدبخت بیچاره ام از دست این حجم های خارجی زشت چه می کشد؟ 

بدن می تواند مسئولیت مغز را به عهده بگیرد؟ 

تن باید تاوان مغز را بدهد 

تنی نباشد مغزی نیست 

پ.ن: دو روز بعد من کجا هستم تو کجا؟ 

تو را نمیدانم 

در گوشه ای از این جهان داری به روزمرگی ات ادامه میدهی 

اما من...

من میروم تا تجزیه بشوم

پس دردی هم نیست.