فک سنگینم

در این دو روز یک چیز را فهمیدم و ان این است که من به درد معاشرت با همکلاسی هایم  نمیخورم. من اصلا به درد این نسل نمیخورم. من باید با یک فرد دهه پنجاه یا شصت معاشرت داشته باشم و با او فروغی گوش دهم. ساعت هشت صبح توانایی صحبت کردن با انسان ها را در خود نمیبینم. میترسم اگر فکم را باز کنم چانه ام  سنگینی کند و بر زمین بیفتد. دیگر علاقه ای به حضور در کلاس ها ندارم. دبیر ها یک سری حروف حفظ کرده را تکرار میکنند. فقط تکرار مکررات. هیچ حسی در من مثل قبل نیست و من خود قبلی ام را بیشتر دوست دارم. دلتنگش شده ام. 

ساعتی قبل به مادرم گفتم: میدانی من گاهی وقت ها از خودم متنفر میشوم. به شوخی سیلی در گوشم زد و گفت: چیکارت دارند مگر؟ 

هیچ کاری، فقط وجود من را نمی پذیرند. انها چیزی که هستم را نمیخواهند. خب میتوانم تقریبا بگویم که این مهم نیست. اما کاش من هم برای انها مهم نبودم و در فکر اجبار و تغییر من نبودند. احساس کرختی میکنم. ادم ها حصار هایی امنی که دور خودم کشیده بودم را خراب کرده اند. 

احساس تنهایی نمیکنم. من تنها نیستم یعنی برایم مهم نیست. اما احساس نفهمیده شدن تحمیل شدن چرا 

هیچ احساس تعلقی به هیچ خراب شده ای به هیچ بشری ندارم. 

پ.ن: تو بخش پیام ها پیامی اومده که از یک فرد نیست یعنی ادرس ای پی و ایمیل هنگام فرستادن پیام وارد نشده. مال خبرنامه وبلاگ هم نیست. چون پیام ابی که برای مشاهده وبلاگ کلیک کنید زیرش وجود نداره.

نمیفهمم چیه

فرستنده هم مشخص نیست 

کسی اطلاعی داشت توضیح بده