سنگ های رسوبی انسانی

لایه ای درد

 لایه ای زخم

لایه ای رنج

میشود چیزی به نام انسان

و اینگونه انسان از درون میشود نمایی از یک سنگ رسوبی. لایه ها در گذر زمان بر روی یکدیگر انباشته و سخت میشوند و لایه بالایی لایه پایینی را بیش از پیش میفشارد. در میان سنگ های رسوبی اسکلت هایی هم دیده میشود. اسکلتهایی از جنس شادی و خوشی ادمی. اسکلت نه،  خرده استخوان. 

سخت ترین و اثرگذارترین قسمت  این مجسمه بد نما همین اولین لایه است. همان اولین ضربه و تلخی. پس از ان دیگر روح غم و سختی را اسان میپذیرد.  با ان خو نمیگیرد یا برایش اسان نمیشود فقط ان را اسانتر میپذیرد و به هر خوشی کوچکی مشکوک میشود که مبادا غمی در زیر بوته های تاریکی کمین کرده باشد. 

هر چه قدر درد و رنج ادمی بیشتر باشد،  شناختنش سخت تر است و گاهی چون چاله ها و زخم های روحیش برای دیگران عیان نیست بی معنی جلوه میکند.

این مجسمه های بدنما اغلب  پنهان، ساکت، مغموم و در خود فرورفته هستند.