گذر رودخانه

گذر رودخانه

با آرامش و متانت همانگونه که برگ گل نیلوفر بر روی آب ایستاده است پاهایم را در آب زلال و روان فرو می­ کنم. حس طراوت و سر سبزی در وجودم شعله می کشد و جان لطیف آب روحم را نوازش می­ کند و سرمای بازیگوشش جسمم را قلقلک  می ­دهد.

روحم را با آب رودخانه پیوند می ­دهم و دستم را به نوازش دست ­های ظریفش می ­سپارم بدون اینکه با آب خیس شوم در آن غرق می­ شوم و با او قدم می­ زنم.

آرام به بید مجنون محزون می­ رسیم به طوری که گیسوان آرام بی­ حدش تکانی نمی ­خورند بر تنه زیبای ریشه اش دست می­کشیم آب روحی تازه در کالبد بید مجنون می ­دمد و آن را مشتاق عشق لیلی می ­کند سپس بدون هیچ منتی از کنارش می­گذرد­.

با آب تکانی به نیلوفر ­های آبی زیبای خفته می­­­ دهیم و آرام به این شیطنت خود می خندیم و حباب­ ها را می­ ترکانیم و دست دخترک آنطرف رودخانه را نوازش می­ کنیم به طوری که ورجه وورجه­ هایش هم آرام نمی­ گیرد. با هم در گوش چمن ها و گل ها نغمه زندگی را  می­ خوانیم و مدتی را به پایکوبی در صحرا می­ پردازیم.

به آرامی دستانم را از لای دستان آب بیرون می ­آورم و در کنارش بر روی چمن ها چمپاتمه می­زنم و به دور شدنش می­نگرم و متوجه نسیم می­ شوم که چگونه می­ خواهد آب را با حرف­ هایش آب را از راه به در کند آرام او را صدا می­ زنم و سوار بر دوشش به پرواز در می ­آیم.

پ.ن: جزو اولین انشا های دو سال پیش در اوایل سال تحصیلی بود که نوشته بودم.