جو باران گرفت مرا

من که از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم 

حرفی از جنس زمان نشنیدم.

هیچ چشمی، عاشقانه به زمین خیره نبود.

کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد.

هیچ کس زاغچه ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت.

من به اندازه یک ابر دلم میگیرد 

وقتی از پنجره میبینم حوری

_دختر بالغ همسایه_

پای کمیاب ترین نارون روی زمین 

فقه میخواند.

#سهراب_سپهری

پ‌.ن: چیزی برای حرف بودن نبود پس به انحنای شعر در امدم.

از بارون نوشته بودم و کسی گفت به بارون زیادی جو دادی.

من به بارون جو نمیدم، من فقط چیزی که میبینم رو مینویسم 

من فقط خوب نگاه میکنم به درخت و قطره و کاشی های تر

من فقط از صدای تپش گیاه و علف سرخوش میشم من با بوی بارون یاد دعا میفتم یاد. یاد نیایش پاک بچگیم 

فقط همین