برخی انسان ها پاداش اند

پاداش، جزای هر کسی در قبال لیاقتش. 

و خب پاداش من در زندگی چند نفر هستند. البته نمیدانم به کدامین لیاقت

خواهرم، زنی شوخ، زیبا، مهربان و دوست داشتنی وَ وَ وَ خیلی صفات مثبت دیگر. فکر کنم این موجود نرم دوست داشتنی پاداش یکی از کارهای خوب من در زندگی قبلی بوده است. شاید پاداش میخ بودنم برای صندلی ننوی زنی با قهوه ای سرد در زندگی بعدی ام بوده باشد. 

به هر حال حوصله کند و کاو چرایی وجود این بشر دوست داشتنی را ندارم. مهم نیست چرا هست. مسئله مهم این است که او هست. او هست برای دمی خندادن، برای ساعتی فیلم دیدن و مدتی گوش شنوا بودن 

این موجود دوست داشتنی رنج دیده

رنج ادم ها را مهربان میکند؟ دوست داشتنی و با شعور؟ پس چرا من سفت و سخت تر میشوم؟ شاید این مسئله با چند پره گوشت بیشتری که او دارد ارتباط مستقیمی دارد. واو چه استدلالی ( اینکه عقلم هم زایل شده هم بی تاثیر نیست)

این ادم مثل کسی است که علف های هرزه را میکند تا گیاه به بلوغ برسد. مثل کفش نوی دم عید برای یک بچه فقیر یا به سان  خاطره ای دور و شیرین برای پیرمرد الزایمری دم  مرگ است. خواهرم هر چه که هست با برخی زخم هایم اشناست و پیچ  خم شناس خوبی است. 

پ.ن: خداوند عزوجل از ادمای منفور زندگی ام بکاه و در کارخانه تولید ادمت نسخه های بیشتری از این انسان ها تولید کن.

راستی گفتم که شوخ طبعیم زیاد شده ؟ :)))) دارک