امروز خاک زنی را که چشمان سیاه زیبایی داشت در برگرفت. 

صدایی میگوید ننم لای لای. یری بوش قالان ننم لای لای. 

صدا وقتی میخواهد جمع را ساکت کند، قران می خواند و وقتی میبیند سوز مجلس خوابیده از جای خالی مادر می نالد و شیون ها بالا میگیرد. ای

اینجا از چشم انتظاری  مادری میگویند که پسرش را ندید و رفت. از کسی که لحظه مرگ در بیمارستان، نیمه شب تنها بود. 

کسی که با نه فرزند و یک شوهر تا اخر عمر تنها بود. 

گریه؟  گفته ام که انطور که باید مهربان نبود. بیشتر به تنهایی یک انسان، یک رنج کشیده فکر میکنم. به این زندگی بیهوده. بیشتر غمگینم تا گریان.

هر چیزی را بتوانم فراموش کنم دست ها و چشم های شیاهش را نمیتوانم. 

خدافظ آبا