تصور خود در یک اتوبوس

^{سهراب... به سراغ من اگر می­ آیی}

^{در خود هیچستانم}

^{هیچستان جایی است که خون در رگ ها لخته می­ شود}

^{نه گلی، نه گلستانی و نه بوستانی}

^{اینجا تاریکی مطلق،خون خشک در گلو}

^{بلبل اینجا هوای خواندن ندارد}

^{در این تاریکی گلی نمی ­روید}

^{اینجا صدای گریه ­ها شبانه است}

^{اینجا اگر بودی از زنگ باران از گل های وا شده نمی ­گفتی}

^{افسرده نویسی گمنام بودی}

^{سهراب به سراغ من اگر آمدی نرم و آهسته بیا}

^{مبادا چینی شکسته دلم}

^{خونی از پوستی جاری سازد}

به جاده سفید و درختان در حال گذر چشم دوخته بودم و سر بر شانه شیشه اتوبوس که بخار بر رویش نشسته بود و قطره­ای با سماجت از رویش می­گذشت گذاشته بودم و آرام به طوری که فقط قطره در حال گذر صدایش را بشنود شعر می­ خواندم. هیچ توجهی به شلوغی که اتوبوس را در خود غرق کرده بود نداشتم و آدم های ناراحت کز کرده و شاد پر تحرک را به حال خود گذاشته بودم. در این حین شیشه به آرامی در گوشم زمزمه کرد: (که این نیز بگذرد مانند این درختان در حال گذر. متعجب به شیشه چشم دوختم لبخندی زد و گفت: من در این اتوبوس بی­ کس ترین و تنهاترین هستم. هر کس در کنار من می­ نشیند از من می­ تواند ببیند اما من را نمی­ بیند. من همیشه به بیرون نگاه می­ کنم و گذر عمر خود را با گذر اتوبوس می­ بینم. روزهایی م ی­آید که پیرمردی رنجور از راه  می ­رسد، در کنار من  می­نشیند،چانه­ اش را به عصای قهوه ای خود تکیه می­دهد به گوشه­ ای دور خیره می­شود و در خود کتاب زندگی­ اش را ورق می­ زند. روزهایی هم هست که جوانی در کنارم می­ نشیند و بر روی جسمم کلمه هایی را خالکوبی می­ کند غافل از این که لحظه ­ای دیگر خالکوبی ها محو خواهد شد و به قطراتی که بر روی تن من سرسره بازی می­کنند تبدیل خواهند گردید. روزی نیز دختر بچه­ ای شیطان با موهای بافته شده در کنارم می­ نشیند و بینی­ اش را به بینی ­ام می­چسباند و با زبانش که گویا کل دارایی ­اش است مرا می­شوید و من از خنده ریسه می­روم و به حال کودکی اش غبطه می خورم و او کار کودکانه ­اش را از سر میگیرد.)

سپس پنجره به من نگاه می­کند و می­گوید: من گریه­ ها و خنده­های بسیاری دیده­ام پس (دائما یکسان مباشد حال دوران غم مخور.) گوشت را به نغمه شعرم بسپار:

نه تومانی و نه اندوه

و نه هیچ یک از مردم این ابادی

به حباب نگران لب یک رود قسم

و به کوتاهی ان لحظه شادی که گذشت

غصه هم می­گذر

آنچنانی که فقط خاطره­ای خواهد ماند

لحظه­ ها عریانند

به تن لحظه­ ی خود جامه اندوه مپوشان هرگز

پ.ن: یکی از انشا های کلاس نهمم بود.

شعر اول از فروغ فرخزاد

و شعر اخر از سهراب سپهری